Zostałeś oszukany przez FIRMĘ UBEZPIECZENIOWĄ?

ubezpieczenia jpg_n

Przeczytaj uważnie:

Rezygnacja z ubezpieczenia, polisolokaty, opłaty likwidacyjne, przywiązani do polisy – to terminy, które wielu z Was spędzają sen z powiek.
Klienci firm ubezpieczeniowych – między innymi Aegon, Skandia, AXA, Nordea, Open Life, Generali, TU Europa – nieświadomie podpisują umowy, które to – w przypadku chęci zakończenia współpracy lub braku dalszego wpłacania składek, zawierają klauzule o horrendalnych opłatachlikwidacyjnych. Zapisy te występują w ogólnych warunkach ubezpieczenia pod różnorakimi nazwami: potrącenia, opłaty za wyjście, opłaty z tytułu wykupu, opłaty operacyjne itp. lecz wszystkie dotyczą tego samego – są sposobem na pozbawienie Klientów ich słusznie zaoszczędzonych środków finansowych.
Tematyka opłat likwidacyjnych jest szeroko komentowana w środowisku prawniczym, jak również wśród rzeczników praw konsumenta. Zgodnie z obowiązującą linią orzeczniczą Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów w Warszawie, opłata likwidacyjna, która nie pozostaje w adekwatnej relacji do kosztów rozwiązania lub wygaśnięcia umowy ubezpieczenia stanowi niedozwolone postanowienie umowne. Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów prowadzi rejestr tychże klauzul niedozwolonych. Uznanie danego zapisu za niedozwolony powoduje jego bezskuteczność. To otwiera Klientom firm ubezpieczeniowych do roszczenia o zwrot bezprawnie potrąconych kwot.
Wiemy, że występowanie przeciwko międzynarodowym, wielkim korporacjom może być dla Was trudne. Nie należy się tego jednakże obawiać. Razem możemy przeciwstawić się krzywdzącym praktykom firm ubezpieczeniowych. Mamy doświadczenie i wiedzę by pomoc osobom oszukanym przez firmy ubezpieczeniowe. Wystarczy, że skontaktujesz się z nami…

Czytaj więcej

E-reforma w kręgach medycznych począwszy od 2016 roku.

Ustawodawca szykuje nam nie lada rewolucję. Kręgi medyczne, począwszy od stycznia 2016 r. przejdą tzw. e-reformę. Co to jednakże w praktyce oznacza dla pacjentów? Poniżej, krótka zapowiedź.

1. Począwszy od stycznia 2016 r. pielęgniarki i położne będą mogły wystawiać recepty. Ma to skrócić kolejki do lekarzy i zniwelować tzw. porady receptowe, ograniczające dostępność lekarzy dla innych pacjentów.

2. Medycyna wchodzi w nową erę – od przyszłego roku możliwe będzie wystawianie e-recept, e-zwolnień, e-zaleceń. Po okresie przejściowym, wersje papierowe całkowicie znikną. Zagrożenia są nie małe – począwszy od ochrony danych osobowych, aż do problemu obsługi Internetu przez osoby starsze. Szansą jest jednakże dostosowanie do standardów, które od lat obowiązują w innych krajach. Ponadto, uszczelni się kontrola ZUS nad wystawianymi zwolnieniami.

3. Telemedycyna – lekarz diagnozujący i monitorujący stan pacjenta na odległość. Stała kontrola wyników badań w wielu chorobach to wymóg podstawowy. Jak natomiast będzie funkcjonowała w praktyce? Czas pokaże.

4. Elektroniczna Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego – to zapis historii medycznej danej osoby, spisy recept, zaleceń i skierować, zwolnień, miejsca na liście oczekujących, rejestrację itp. Plusy – karta ma być darmowa, koszt pokryje NFZ, można mieć stały dostęp do historii choroby danej osoby, szczególnie istotne w kontekście medycznych danych ratunkowych. Minusy – karta nie potwierdza tożsamości osoby, przy każdej wizycie należy dodatkowo okazać dokument ze zdjęciem, dodatkowo: problem ochrony danych osobowych, rozrost administracji. 

5. Elektroniczna Karta Specjalisty Medycznego – karta potwierdzająca wykonanie czynności przez danego specjalistę poprzez złożenie podpisu elektronicznego zabezpieczonego certyfikatem. Karta wydawana będzie: lekarzom, pielęgniarkom, położnym, diagnostom, ratownikom medycznym, farmaceutom, psychologom, psychoterapeutom, osobom wykonującym czynności techniczne: rejestratorkom, sekretarkom.

6. Od stycznia 2016 r. szpitale objęte zostaną przymusem ubezpieczeniowym z tytułu zdarzeń medycznych. Ustawodawca przewidział limity wypłat odszkodowań: 100.000,00 zł za uszczerbek, 300.000,00 zł za śmierć. Suma ubezpieczenia będzie wynosiła co najmniej 300.000,00 zł, nie mniej niż 1.000,00 zł na jedno łózko w szpitalu. resztę warunków szpital ustalać będzie sam z ubezpieczycielem. Powyższe może spowodować, iż wypłaty odszkodowań za błędy medyczne, zdarzenia medyczne itp. przyspieszą. To również szansa na większy procent ugodowo zakańczanych spraw.

 

———————————-

 

Czytaj więcej

Upadłość konsumencka

W dobie kryzysu coraz więcej osób popada w kłopoty finansowe. Problem zadłużenia dotyczy nie tylko przedsiębiorców ale także osób fizycznych. Niekiedy najlepszym rozwiązaniem wyjścia ze spirali zadłużenia jest ogłoszenie upadłości konsumenckiej.

Upadłość konsumencka jest to postępowanie sądowe przewidziane dla osób fizycznych, które w momencie ogłoszenia upadłości nie prowadzą działalności gospodarczej, a ponadto stali się niewypłacalni bez swojej winy. Co ważne, postępowanie to można przeprowadzić również wtedy, gdy dłużnik ma wyłącznie jednego wierzyciela.

Wniosek o ogłoszenie upadłości. Wymogi wniosku.

Wniosek o ogłoszenie upadłości może zgłosić tylko dłużnik (osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej). Warunkiem ogłoszenia upadłości konsumenckiej, jest stan niewypłacalności. Niewypłacalność zachodzi, gdy dłużnik nie wykonuje swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych.

Oddalenie przez sąd wniosku o ogłoszenie upadłości.

Wniosek o ogłoszenie upadłości zostanie oddalony, jeżeli dłużnik doprowadził do swojej niewypłacalności z własnej winy albo istotnie zwiększył jej stopień umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa.

Ponadto, sąd oddali wniosek o ogłoszenie upadłości, jeżeli w okresie 10 lat przed dniem zgłoszenia wniosku:

1) w stosunku do dłużnika prowadzono postępowanie upadłościowe według przepisów Prawa upadłościowego i naprawczego tytułu V, jeżeli postępowanie to zostało umorzone z innych przyczyn niż na wniosek dłużnika,

2) ustalony dla dłużnika plan spłaty wierzycieli uchylono na podstawie przepisu art. 491[20] Prawo upadłościowe i naprawcze,

3) dłużnik, mając taki obowiązek, wbrew przepisom ustawy nie zgłosił w terminie wniosku o ogłoszenie upadłości,

4) czynność prawna dłużnika została prawomocnie uznana za dokonaną z pokrzywdzeniem wierzycieli.

Oddalenie wniosku o ogłoszenie upadłości następuje również wtedy, gdy w okresie dziesięciu lat przed dniem zgłoszenia wniosku w stosunku do dłużnika prowadzono postępowanie upadłościowe, w którym umorzono całość lub część jego zobowiązań, chyba że do niewypłacalności dłużnika lub zwiększenia jej stopnia doszło pomimo dochowania przez dłużnika należytej staranności lub przeprowadzenie postępowania jest uzasadnione względami słuszności lub względami humanitarnymi.

Postanowienie sądu o ogłoszeniu upadłości.

Sąd uwzględniając wniosek dłużnika o ogłoszenie upadłości wydaje postanowienie o ogłoszeniu upadłości. Postanowienie o ogłoszeniu upadłości podaje się niezwłocznie do publicznej wiadomości przez ogłoszenie w budynku sądowym oraz obwieszczenie w Monitorze Sądowym i Gospodarczym.

Umorzenie postępowania upadłościowego.

Sąd umarza postępowanie na wniosek upadłego. Jeżeli upadły nie wskaże lub nie wyda syndykowi całego majątku, niezbędnych dokumentów lub w inny sposób nie wykonuje ciążących na nim obowiązków, sąd z urzędu albo na wniosek syndyka lub wierzyciela, po wysłuchaniu upadłego, syndyka, a w razie potrzeby także wierzycieli, umarza postępowanie, chyba że uchybienie przez upadłego ciążącym na nim obowiązkom nie jest istotne lub przeprowadzenie postępowania jest uzasadnione względami słuszności lub względami humanitarnymi.

Ponadto sąd umorzy postępowanie, gdy podstawa do oddalenia wniosku o ogłoszenie upadłości ujawni się po ogłoszeniu upadłości.

Na postanowienie w przedmiocie umorzenia postępowania przysługuje zażalenie.

Majątek dłużnika.

Syndyk może pisemnie upoważnić upadłego do sprzedaży ruchomości należących do masy upadłości. Z masy upadłości wyłączone są rzeczy codziennego użytku niezbędne dłużnikowi do prowadzenia gospodarstwa domowego.

Jeżeli w skład masy upadłości wchodzi nieruchomość stanowiąca lokal mieszkalny albo dom jednorodzinny, w którym zamieszkuje upadły, a konieczne jest zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych upadłego i osób pozostających na jego utrzymaniu, z sumy uzyskanej z jego sprzedaży wydziela się upadłemu kwotę odpowiadającą przeciętnemu czynszowi najmu lokalu mieszkalnego w tej samej lub sąsiedniej miejscowości za okres od dwunastu do dwudziestu czterech miesięcy. Na wniosek upadłego wskazaną kwotę określi sędzia-komisarz, biorąc pod uwagę potrzeby mieszkaniowe upadłego, w tym liczbę osób pozostających na jego utrzymaniu, zdolności zarobkowe upadłego, sumę uzyskaną ze sprzedaży lokalu mieszkalnego albo domu jednorodzinnego oraz opinię syndyka. Na postanowienie sędziego-komisarza przysługuje zażalenie.

Plan spłaty wierzycieli.

Po wykonaniu ostatecznego planu podziału, a gdy z uwagi na brak majątku upadłego plan podziału nie został sporządzony – po zatwierdzeniu listy wierzytelności, i po wysłuchaniu upadłego, syndyka i wierzycieli, sąd ustala plan spłaty wierzycieli albo umarza zobowiązania upadłego bez ustalenia planu spłaty wierzycieli.

Uprawomocnienie się postanowienia o ustaleniu planu spłaty wierzycieli albo umorzeniu zobowiązań upadłego bez ustalenia planu spłaty wierzycieli oznacza zakończenie postępowania.

W postanowieniu o ustaleniu planu spłaty wierzycieli sąd określa, w jakim zakresie i w jakim czasie, nie dłuższym niż 36 miesięcy, upadły jest obowiązany spłacać zobowiązania uznane na liście wierzytelności, niewykonane w toku postępowania na podstawie planów podziału, oraz jaka część zobowiązań upadłego powstałych przed dniem ogłoszenia upadłości zostanie umorzona po wykonaniu planu spłaty wierzycieli.

Sąd nie jest związany stanowiskiem upadłego co do treści planu spłaty wierzycieli. Ustalając plan spłaty wierzycieli, sąd bierze pod uwagę możliwości zarobkowe upadłego, konieczność utrzymania upadłego i osób pozostających na jego utrzymaniu, w tym ich potrzeby mieszkaniowe, wysokość niezaspokojonych wierzytelności i realność ich zaspokojenia w przyszłości.

W okresie wykonywania planu spłaty wierzycieli niedopuszczalne jest wszczęcie postępowania egzekucyjnego dotyczącego wierzytelności powstałych przed ustaleniem planu spłaty wierzycieli, z wyjątkiem wierzytelności wynikających z zobowiązań, o których mowa w art. 491[21] ust. 2 Prawo upadłościowe i naprawcze.

W okresie wykonywania planu spłaty wierzycieli upadły nie może dokonywać czynności prawnych, dotyczących jego majątku, które mogłyby pogorszyć jego zdolność do wykonania planu spłaty wierzycieli.

Po wykonaniu przez upadłego obowiązków określonych w planie spłaty wierzycieli sąd wydaje postanowienie o stwierdzeniu wykonania planu spłaty wierzycieli i umorzeniu zobowiązań upadłego powstałych przed dniem ogłoszenia upadłości i niewykonanych w wyniku wykonania planu spłaty wierzycieli. Na postanowienie przysługuje zażalenie.

Umorzenie zobowiązań upadłego.

Sąd umarza zobowiązania upadłego bez ustalenia planu spłaty wierzycieli, jeśli osobista sytuacja upadłego w oczywisty sposób wskazuje, że nie byłby on zdolny do dokonania jakichkolwiek spłat w ramach planu spłaty wierzycieli. Umarzając zobowiązania upadłego bez ustalenia planu spłaty wierzycieli sąd obciąża Skarb Państwa tymczasowo pokrytymi kosztami postępowania.

Wierzytelności nie podlegające umorzeniu.

Nie podlegają umorzeniu zobowiązania o charakterze alimentacyjnym, zobowiązania wynikające z rent z tytułu odszkodowania za wywołanie choroby, niezdolności do pracy, kalectwa lub śmierci, zobowiązania do zapłaty orzeczonych przez sąd kar grzywny, a także do wykonania obowiązku naprawienia szkody oraz zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, zobowiązania do zapłaty nawiązki lub świadczenia pieniężnego orzeczonych przez sąd jako środek karny lub środek związany z poddaniem sprawcy próbie, jak również zobowiązania do naprawienia szkody wynikającej z przestępstwa lub wykroczenia stwierdzonego prawomocnym orzeczeniem oraz zobowiązania, których upadły umyślnie nie ujawnił, jeżeli wierzyciel nie brał udziału w postępowaniu.

Korzyści z postępowania upadłościowego.

1/ Oddłużenie częściowe bądź całkowite – umorzenie niespłaconych w toku postępowania upadłościowego zobowiązań,

2/ Spłata tylko części długów rozłożonych na raty – maksymalnie 3 lata już po ogłoszeniu upadłości;

3/ Wstrzymanie naliczania odsetek – z chwilą ogłoszenia upadłości od wierzytelności, które nie były zabezpieczone rzeczowo nie będą naliczane odsetki.

4/ Zawieszenie postępowania egzekucyjnego – z chwilą uprawomocnienia się postanowienia o ogłoszeniu upadłości postępowanie egzekucyjne zostanie umorzone.

5/ Zawieszenie postępowań sądowych  – z chwilą ogłoszenia upadłości postępowania toczące się przeciwko upadłemu, wszczęte przed ogłoszeniem upadłości, zostaną zawieszone.

6/ Wykreślenie z rejestru – z chwilą umorzenia niespłaconych zobowiązań upadłego sąd rejestrowy z urzędu wykreśla osobę upadłego z rejestru dłużników niewypłacalnych prowadzonego przez Krajowy Rejestr Sądowy.

Czytaj więcej

FAQ z prawa spadkowego – najczęstsze pytania, szybkie odpowiedzi!

Odpowiadając na ciągłe zainteresowanie prawem spadkowym, poniżej zamieszczamy najczęstsze pytania i odpowiedzi ze spadków. Zapraszamy do lektury!

 

1. Czy była żona dziedziczy po byłym mężu?

Nie. Nie ma nawet prawa do zachowku.

2. Czy testament można zmienić?

Tak, testament można zmienić za każdym razem gdy zmieni się wola spadkodawcy. Ważne jest, by w treści testamentu wskazać datę jego sporządzenia. Ostatni testament (przed śmiercią) będzie dokumentem obowiązującym.

3. Jedno z rodzeństwa dostało w darowiźnie od rodziców dom. Czy pozostałe rodzeństwo ma do tego domu prawo?

Niestety nie. Aktualna może być jedynie kwestia zachowku – jeśli w ciągu 10 lat od udzielenia darowizny darczyńca umrze.

4. W jaki sposób należy sporządzić testament?

Jest kilka opcji.

Testament można napisać własnoręcznie, opatrzyć go datą i podpisem, w sposób jasny i zrozumiały spisać treść swojej woli.

Opcja druga: wizyta u notariusza – koszt około 50 zł.

5. Jak mogę sprawić, by któryś członek najbliższej rodziny po mnie nie dziedziczył?

Istnieje coś takiego jak wydziedziczenie, czyli pozbawienie prawa do zachowku.

Żeby było skuteczne, należy w testamencie wskazać, iż dana osoba: uporczywie występowała wbrew woli spadkodawcy przeciw zasadom współżycia społecznego albo jeśli dana osoba dopuściła się przestępstwa przeciwko życiu, zdrowiu lub czci spadkodawcy, albo uporczywie uchyla się od obowiązków rodzinnych względem spadkodawcy. Dla skutecznego wydziedziczenia wystarczy jedna z przesłanek.

6. Czy od spadku po zmarłych rodzicach pobierany jest podatek?

W przypadku najbliższej rodziny istnieje zwolnienie podatkowe. Jedynym warunkiem jest złożenie deklaracji z US w odpowiednim terminie.

7. Ile czasu trwają sprawy spadkowe?

Jeśli spadkobiercy nie są zgodni co do działu spadku – latami. Jeśli są zgodni, można sprawę zakończyć na 1-2 terminach rozpraw. Sprawę ułatwia testament.

8. Co z długami spadkowymi?

Przyjmując spadek wprost – dziedziczysz wszystko, łącznie z długami w ich pełnej wysokości, przyjmując z dobrodziejstwem inwentarza – dziedziczysz aktywa i pasywa, ale tylko do wysokości masy spadkowej. Odrzucając spadek nie dziedziczysz nic.

9. Ile mam czasu na podjęcie decyzji o sposobie dziedziczenia?

Co do zasady masz 6 miesięcy od daty otwarcia spadku (śmierci spadkodawcy). Okres ten może być w szczególnych przypadkach liczony od daty dowiedzenia się o śmierci spadkodawcy.

10. Kto ma prawo do zachowku?

W pierwszej kolejności zachowek przysługuje dzieciom i małżonkowi spadkodawcy, w szczególnych przypadkach rodzicom spadkodawcy. Rodzeństwo spadkodawcy prawa do zachowku nie ma.

 

 

 

Czytaj więcej

Gdy pracodawca nie płaci wynagrodzenia, ryzykuje odejściem pracownika, wypłatą odszkodowania oraz odprawy.

„Rozwiązanie umowy o pracę przez pracownika na podstawie art. 55 § 1[1] k.p. z powodu ciężkiego naruszenia przez pracodawcę podstawowych obowiązków wobec pracownika uprawnia pracownika do nabycia prawa do odprawy pieniężnej, o której mowa w art. 8 w związku z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (jednolity tekst: Dz.U. z 2015 r., poz. 192 ze zm.), jeżeli przyczyny te stanowią wyłączny powód rozwiązania stosunku pracy” – stwierdził Sąd Najwyższy.
Sprawa dotyczyła pracownicy, która pełniła stanowisko kierownika regionu w spółce świadczącej usługi i prowadzącej sprzedaż sprzętu telekomunikacyjnego. Została przyjęta do pracy trybie przejścia zakładu pracy na innego pracodawcę (art. 23[1] k.p). Spółka nie wypłacała jej wynagrodzenia w terminie. Jednocześnie pracodawca nie przeprowadził redukcji zatrudnienia.
Pracownica rozwiązała umowę o pracę w trybie art. 55 § 1[1] k.p., co oznaczało ciężkie naruszenie przez pracodawcę podstawowych obowiązków wobec pracownika, wskazując że wypłata wynagrodzenia jest podstawowym obowiązkiem pracodawcy. W tym przypadku pracownikowi przysługuje odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, a jeżeli umowa o pracę została zawarta na czas określony lub na czas wykonania określonej pracy – w wysokości wynagrodzenia za okres 2 tygodni.

Spółka wypłaciła powódce ekwiwalent za urlop i odszkodowanie. Jednak powódka wystąpiła do sądu również o wypłatę odprawy. Orzekające w tej sprawie sądy miały wątpliwości, czy rozwiązanie umowy o pracę przez pracownika na podstawie art. 55 § 1[1] k.p. uprawnia do nabycia prawa do odprawy pieniężnej, o której mowa w art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn nie dotyczących pracowników.

Sąd Okręgowy zwrócił się więc z zapytaniem prawnym do Sądu Najwyższego. Sąd Najwyższy dnia 02 lipca 2015 r., podjął uchwałę o sygn. akt III PZP 4/15, zgodnie z którą rozwiązanie umowy o pracę przez pracownika na podstawie art. 55 § 1[1] k.p. uprawnia go do nabycia prawa do odprawy pieniężnej, jeśli przyczyny te stanowią wyłączny powód rozwiązania umowy o pracę.
Sąd Najwyższy powołał się na uchwałę 7 sędziów z 18 czerwca 2009 r. o sygn. akt III PZP 1/09, stanowiącą, że rozwiązanie stosunku pracy w trybie art. 231 § 4 k.p. nie uprawnia do nabycia odprawy pieniężnej, o której mowa w art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn nie dotyczących pracowników, chyba że przyczyną rozwiązania stosunku pracy była poważna zmiana warunków pracy na niekorzyść pracownika. Zatem, jeżeli jest wina pracodawcy, to odprawa się należy.
Konkludując, rozwiązanie umowy o pracę przez pracownika na podstawie art. 55 § 1 [1] k.p. tzw. „dyscyplinarki dla pracodawcy” uprawnia pracownika do nabycia prawa do odprawy pieniężnej jeżeli pracodawca ponosi winę.

Czytaj więcej